Makrama, sznurki, wełna i dużo więcej...
O szkole
Szkoła Makramy SNAGart. Skąd się wzięła?
Hej! Nazywam się Kasia Karpa. Prowadzę Szkołę Makramy i uczę, jak pleść. Torebki, lustra, łapacze snów, lampiony, sówki – wszystko to znajdziecie u mnie na warsztatach makramy i w poradnikach. A jeżeli wolicie pracować w domu, zajrzyjcie do sklepu i sprawdźcie Makramopudełka.
Przez lata pracowałam jako dziennikarka, wydawca serwisów internetowych, tworzyłam programy telewizyjne, zajmowałam się social mediami. W końcu w 2019 roku przyszedł czas, by rzucić to wszystko i zająć się czymś dużo fajniejszym. Czymś, co daje tylko pozytywne emocje, sprawia ludziom radość i powoduje, że więcej się uśmiechają.
Tak powstała Szkoła Makramy SNAGart z warsztatami makramy w Warszawie (w pracowni na Ursynowie i zaprzyjaźnionych kawiarniach), Giżycku (bo tam spędzamy dużą część życia) i okolicach.
Latem 2020 ruszyły też kursy makramy online, a jesienią wprowadziłam do sprzedaży warsztaty zamknięte w pudełkach, czyli Makramopudełka – zestawy do makramy. Przeszkolone przeze mnie makramistki (i makramistów!) można już spokojnie liczyć w setkach 🙂
A skąd wzięła się makrama w moim życiu? Dowiesz się poniżej…
Na makramie jednak się nie kończy! Parę lat temu nauczyłam się porządnie szyć, zdałam krawiecki egzamin czeladniczy i teraz pod marką SNAG szyję dresy na wymiar. To niezwykle miłe, jak po kolejnych zamówieniach odzywają się zadowolone klientki i zadowoleni klienci, że podobają im się materiały, wzory, kroje, po czym po kolejne bluzy i spodnie nie idą do sklepu, ale wracają do mnie. Dresy znajdziecie w zakładce Dresy SNAG.
Rozmowy o makramach, węzełkach, sznurkach i życiu przy kawie, herbacie i ciastkach. To wszystko znajdziesz w pracowni SNAGart na Ursynowie
Jeden węzełek, następny, kolejne, następne rzędy, całe łańcuchy. Tak powstają makramy na ściany, domowe lampy, półki, siedziska, damskie torebki, siatki na zakupy, paski, wisiorki, bransoletki i wiele, wiele innych rzeczy.
Przy herbacie, siedząc w wielkich poduchach, fotelach i kanapach, uczysz się tworzyć piękne rzeczy. Potem wracasz do domu i dalej tworzysz. Potem wracasz i uczysz się kolejnych rzeczy.
Węzełki mamy w genach
U Babci na Żoliborzu, w naszych wynajmowanych mieszkaniach. Na kaloryferze, koło lustra, na skrawku ściany, gdzie nic innego się nie zmieściło. Duże, białe z drewnianymi oczami, beżowe z wyplecionym dziobem, niektóre z wielkimi ślepiami z supełków – makramowe sowy były w domu zawsze. Wciąż pamiętam ich zapach i to, jak zasypiałam, patrząc właśnie na nie.
Potem dorośliśmy, babcia odeszła, ja przeprowadziłam się kilka razy. Z upływem lat straciłam z oczu wszystkie makramy, na strychu poginęły stare poradniki z rozrysowanymi węzełkami. W moim dorosłym życiu nie było już plecionek. W ogóle rękodzieło jakby znikło gdzieś za horyzontem…
Były za to różne prace, pomysły na firmę, pogoń za kasą, za wygodą, wszystkie te rzeczy, o których mówili studenci Allanowi Wattsowi w tej opowieści:
Po latach przyszedł czas na duże zmiany: spotkałam mężczyznę mojego życia, zabraliśmy się za generalny remont w mieszkaniu. I wtedy, podczas poszukiwań inspiracji w internecie, natrafiłam znów na sowy. I zaplotłam jedną. Umiałam wszystko. Potem drugą. Supełki wychodziły same. Jak to możliwe? Nie wiem. Po prostu się plotło.
Potem kilka zawieszek i pierwsza makrama ślubna. Duża, kilka dni roboty. Makramy na ścianę, takie na kijach, z frędzlami – bardzo spodobały się jako prezenty na nowe mieszkanie. A potem pojawił się pomysł, żeby odnowić piwnicę, urządzić w niej pracownię i ruszyć z warsztatami. Resztę już znacie 😀
